«داریم کجا میریم؟»

 

«خونه یکی که خیلی حق به گردن خانواده ما داره »

«کی؟»  «حالا می ریم می بینی» محمد و فاطمه به سمت خانه ی آقای شهبازی رفتند بعد از آن که جلوی در خانه آنها

 رسیدندفاطمه گفت«احساس خاصی دارم »

 «حتما سر پا ایستادی فشارت افتاده»آنها زنگ زدند و بعد از مدت نسبتا طولانی مردی

تکیده با موهای سفید در را باز کرد.محمد با دیدن او گفت«سلام عمو رامین محمدم»

 پیر مرد تا این حرف را شنید محمد را در آغوش گرفت و گفت

 

« سلام پسرم چرا یه سری به ما نمی زنی؟ به خدا ما هم دل داریم دلتنگ میشیم بفرمائید داخل، بفرمائید.

 مریم بفهمه خیلی خوشحال می شه» محمد و فاطمه وارد خانه شدند محمد ازدیدن مریم

همسرآقای شهبازی خیلی شوکه شد او در طی این چند سال خیلی پیر شده بود

مریم هم از دیدن محمدخیلی خوشحال شد .

 آنها شروع به حرف زدن با هم کردند ناگهان توجه فاطمه به قاب عکسی که روی دیوار بود 

جلب شد و پرسید «ببخشید این دختر خانوم كيه؟ مریم رفت و قاب عکس را برداشت و آورد و شروع کرد به گفتن

 این منم.   این همسرمه این هم دخترم آزیتا و این هم اون 

 یکی دخترم رزیتا است

 بعداز گفتن نام رزیتا شروع به گریستن کرد. رامین بلافاصله اورا دلداری داد و گفت

«مریم تو به من قول داده بودی پس گریه نکن»

 حس عجیبی بعد از دیدن آن عکس به فاطمه دست دادبه هرکجا نگاه میکرد  به نظرش آشنا

می آمد به عکس جوانی رامین و مریم که نگاه می کرد انگار آنها را مي شناخت.

 بعد سر صحبت باز شد و مریم شروع کرد به تعریف کردن ماجرای زندگیشان

 برای فاطمه.

 «سلام آقا  شما آگهی استخدام به روزنامه داده بودید می خواستم ببینم 

شرایطتون چیه؟»

« ببینم شما مجرّدی  یا متاهل؟»

«من متأهلم و یک پسر هم دارم»-«امروز به آدرسی که بهت میدم بیا 

تا صحبت کنیم»

 «باشه خدا حافظ ».ملیحه بعد از این که تلفن را قطع کرد سریع کارت 

را از تلفن بیرون کشید  وبا قدمهای تند به سمت خانه حرکت کرد.

 وقتی به خانه رسید سریع چادرش را روي جا لباسي گذاشت و رفت کنار 

همسرش ابراهیم 

نشست وگفت«به اون آگهی که تو روزنامه نوشته بود زنگ زدم یه آدرس بهم داد و گفت 

امروز بریم اونجا»

 «باشه میریم انشاالله این دفعه خدا یه فرجی بکنه  وگرنه مجبوریم برگردیم رامسر » 

وقتی آنها به خانه ی آقای شهبازی رفتند مریم همسرش آنجا بود و بعد از 

پرسیدن سوال هایی از آنها به ابراهیم گفت«شما با خانوم و پسرتون می تونید توی اتاق کنار

 باغ زندگی کنید وهر ماه هم مبلغی بابت سرایداری به شما میدیم اگه موافقید از همین فردا می تونید اینجا ساکن

 بشید»

ابراهیم که خیلی خوشحال شده بود گفت«بله  خانوم  ما موافقیم »

 

آن روز ابراهیم آن اتاق را تمیز کرد ، وسایلشان را در آن چید و فردای 

ان روز در آنجا ساکن شدند.

آقای شهبازی دو دختر به نامهای ازیتا و رزیتا داشت .

ازیتا  هشت سال داشت و هم سن محمد بود و  رزیتا هم یک سال از آنها کوچکتر بود.

بعد از گذشت تابستان زمان بازگشایی مدرسه ها رسیده بود و بچه ها به مدرسه رفتند.

در تعطیلات عید خانواده شهبازی طبق معمول هرسال  دو هفته به ویلای شان در چالوس 

میرفتند ملیحه و ابراهیم و محمد هم  در خانه بودند. 

یک روز صبح که هوا صاف و روشن بود خانواده شهبازی تصمیم گرفتند که

به کنار دریا بروند و غذای شان را آنجا بخورند . 

وقتی کنار دریا نشسته بودند آزیتا و رزیتا گفتند«مامان اجازه میدید ما باهم 

بریم یه کم شنا کنیم؟

الان هم که هوا خوبه. به خدا بزرگ شدیم. پارسال که نگذاشتید بریم ولی امسال شنا بلدیم»

مریم گفت«فقط ده دقیقه، باید زود بگردید باشه؟»رزیتا وارد دریا شد و آزیتا خواست

وارد آب شود که رزیتا گفت«آزیتا،می خواهی با شلوار نوات  بیای تو آب؟ »

«راست گفتی الان می رم عوض می کنم».او کلید ماشین را از پدرش گرفت و با مادرش

 به سمت ماشین رفت و شلوارش را عوض کرد و وقتی به قسمتی که رزیتا آنجا بود رفت 

اورا پیدا نکرد، پیش مادرش برگشت و گفت«مامان،رزیتا کجاس؟»

«پیش تو بود،نمی دونم کجاس،»مریم بلند شد و با رامین همسرش همه جا را گشتند ولی او را پیدا نکردند.

 رامین به حراست ساحل گفت و همه ی اعضای آنجا شروع به جستجو کردند ولی باز اثری از رزیتا پیدا نکردند.

 آنها چهار روز  در چالوس ماندند و روزپنجم به آنها خبر دادند که جسد یک دختر بچه پیدا شده 

از آنها خواستند که برای شناسایی به پزشکی قانونی بروند.

مریم بعد از شنیدن این خبر بی هوش شدورامین بعد از انتقال او به بیمارستان بهپزشکی

 قانونی رفت.او بعد از وارد شدن به اتاق صورتی را دید که ورم کرده بود 

 و اصلا قابل تشخیص نبود

 در حالی که بغض گلویش را می فشرد گفت«این دختر من نیست.من مطمئنم.بخدا دختر من زنده است»

دکتر به او یک روسری نشان داد وگفت این ها

را کنار ساحل پیدا کردیم ظاهرا برای این دختر خانوم بوده ،میشناسید ش؟»

رامین بعد از دیدن روسری  دستانش را روی صورتش گذاشت وبلند بلند گریه کرد.

وقتی رامین از اتاق شناسایی بیرون آمدبه مريم زنگ زد. 

او در حالی که گریه می کرد گفت«ترو خدا رامین بگو رزیتا نبوده بگو»

رامین که دیگر نمی توانست جلوی خود را بگیرد با گریه گفت«خودش بود »

مریم بعد از شنیدن این حرف تلفن را انداخت  و شروع به شیون و زاری کرد.

او آنقدر جیغ کشید که پرستاران بیمارستان همگی به اتاق او آمدند و او و آزیتا را ساکت کردند.

بعد از چند روز آنها جسد او را به تهران انتقال دادند و در بهشت زهرا به 

خاک سپردند.

وقتی ملیحه از این خبر آگاه شد خیلی ناراحتی کشید

چون او رزیتا را مثل دختر خودش دوست داشت.

خانه ی آقای شهبازی دیگر حال و هوای سابق را نداشت.مریم همیشه ناراحت بود و خودش را 

مقصر اصلی می دانست که به آنها اجازه شنا کردن داده بود.

آزیتا هم دلتنگ  خواهرش بود و شب ها لباسهای او را که بوی تن او را می داد در آغوش

 می گرفت و می خوابید.با این حال که سالها گذشته بود ولی مریم و رامین هنوز رزیتا را

 

فراموش نکرده بودند.یاد رزیتا با گذشت زمان برای آزیتا تبدیل به یک کابوس شده بود 

و هر کاری که  می کرد و هر موفقیتی که بدست می آورد مادر و پدر او بجای تشویق او 

ناراحت می شدند و می گفتند«اگر خواهرت هم زنده بود مثل تو می شد» بعد از گذشت ده سال

 خانواده لطفی با کمک های آقای شهبازی  بالاخره یک آپارتمان برای خود خریدند و

همزمان محمد هم در رشته ی معماری دانشگاه تهران قبول شد.ولی آزیتا درسش را ادامه نداد

و به دیپلم تجربی اکتفا کرد.

مریم  و رامین خیلی در مورد ادامه تحصیل آزیتا با او صحبت کردند

 ولی او خیلی اصرار می کرد و می گفت« اگه می خواهید درسم رو ادامه بدم باید منو بفرستید

 کانادا پیش مامان فرنگیس».

 بعد از چند ماه که هیچکدام به توافق نرسیدند یک روز مریم سر زده وارد اتاق آزیتا شد 

دید او عکس خواهرش  را در دست گرفته و گریه می کند.

تا  متوجه حضور مادرش شد سریع اشک هایش را پاک کرد و عکس را  پنهان

 کرد.

 مادرش  وقتی این صحنه را دید رفت روی تخت  نشست و او را به گرمی درآغوش گرفت 

و گفت«دخترم چرا می خواهی ما رو این آخر عمری تنها بذاری؟

 تو که میدونی به غیر از تو ما کسی رو نداریم ما فقط دلمون به تو خوشه.»

 آزیتا که تا آن زمان هیچ نگفته بود بلند بلند شروع به گریستن کرد و گفت

«مامان من چندساله که  برای شما و بابا مردم.

 با مرگ رزیتا شما ها منو هم دفن کردید .شما هیچ وقت منو ندیدید همه ی

 فکرتون خواهرم بود .

تو و بابا فکر می کردید من خوشحالم که رزیتا مرده ؟من هم به اندازه شما ها تازه بیشتر

 زجر می کشیدم ولی با رفتار هایی که تو و بابا کردید باعث شدید من از خواهرم کینه به دل

 

بگیرم  می فهمی مامان می فهمی؟» مریم در حالی که گریه می کرد گفت

«راست میگی دخترم به خدا حق داری همش تقصیر منه. بابات چند بار گفت که بیا تمام خاطرات

رزیتا رو از خونه پاک کنیم ولی من قبول نکردم شاید اگر زود تر این کار رو

 می کردیم اینقدرهممون اذیت نمی شدیم .

 حالا تو منو ببخش من حالا می فهمم که تو چقدر تو این سالها اذیت شدی ولی الان دیگه

 نمی خوام باعث ناراحتي تو  بشم اگه می بینی موندن تو این خونه اینقدر برات سخته 

اشکالی نداره من امشب بابات رو راضی می کنم که اجازه رفتنت رو بده ولی

 

 بدون من و بابات همیشه عاشقت بودیم و هستیم حتی اگه تو از ما متنفر باشی.

 به خدا ما تو و رزیتا رو به یک اندازه دوست داشتیم  ولی الان که اون نیست

 تنها امید ما برای زندگی تو هستی»

 آنها چند ساعت در مورد گذشته و اتفاقاتی که در طی سالها رخ داده بود صحبت کردند

 و شب که شد مریم غذای آزیتا را برایش آورد و به او شب به خیر گفت و رفت.

 

آن شب مریم با رامین مفصل در مورد رفتن آزیتا صحبت کرد و او راضی شد که به رفتن

 دخترش رضایت دهد.صبح که طبق معمول مریم و رامین در حال خوردن صبحانه

 بودند

 ناگهان صحنه ای آنها را شگفت زده کرد. آنها دیدند آزیتا با لباسی زیبا و صورتی بشاش

 

وارد آشپزخانه شد و مادرش را بوسید و سر میز صبحانه نشست.

 

آنها آنقدر تعجب کرده بودند که زبانشان بند آمده بود.او که متوجه این موضوع شده بود

 خودش شروع به حرف زدن کرد و گفت«مامان، بابا 

 من فکرامو کردم تصمیم گرفتم که ايران بمونم  درسم رو ادامه بدم »

 وقتی  مریم این حرف را شنید از روی صندلی بلند شد و آزیتا  را بغل کرد و گفت

  خدایا شکرت به خاطر لطفی که به من کردی»

از آن به بعد آنها برای آزیتا معلم خصوصی گرفتند تا دروس عقب مانده اش را جبران کند 

و بتواند در دانشگاه قبول شود.

 

به خاطر روحیه عالی که او پیدا کرده بود و همچنین به خاطر خوشحال کردن پدر و مادرش

 او آنقدر سعی و تلاش خود را کرد تا سرانجام در رشته پزشکی دانشگاه

 شیراز قبول شد.

مادر و پدرش خیلی برایشان سخت بود که از آنها جدا شود ولی خب چاره ای هم نداشتن

چون می ترسیدند دوباره هوس رفتن به کانادا را بکند.

 آزیتا بعد از دو سال سر انجام حکم انتقالی اش را گرفت و به تهران آمد

بعد از این که مریم همه ماجرا را برای فاطمه تعریف کرد محمد گفت

«فاطمه هم یه بار که بچه بوده تو دریا بر اثر برخورد سرش با تخته 

سنگ حافظشو از دست داده»

 فاطمه هم داستان زندگی خود را برای آنها تعریف کرد که دریک خانواده

  ترک به دنیا آمده

 و چگونه حافظه خود را از دست داده .

در همین زمان آزیتا از در وارد شد و وقتی فهمید محمد همراه همسرش آمده خیلی خوشحال شد

 او بعد از عوض کردن لباس هایش وارد سالن پذیرایی شد و با آنها 

 شروع به صحبت کرد کمی بعد

 وقتي آزيتا با فاطمه صمیمی تر شد  روی مبل  کنار هم نشستند و شروع به حرف زدن کردند

 و آزیتا برای فاطمه از کودکی هایش گفت ،از زمانی که او و خواهرش و محمد باهم بازی

می کردند و در همین میان گفت«ما سه نفر خیلی باهم خوب بودیم

 مثل سه تا خواهر و برادر

یک بار هم سه نفری نشستیم و یک شعر با مزه اختراع کردیم »

-«چه شعری ؟»

«شعر این جوری بود:من میگم تو نگو،من نمیگم تو بگو،...»ازیتا در حال خواندن بود 

 که فاطمه بقیه شعر را با او خواند«...می خوای بگو می خوای نگو،

 می خوای بگو می خوای نگو»-«تو از کجا اینو بلدی؟»-«نمی دونم »

 ناگهان فاطمه درد شدیدی در سرش احساس کرد و بی هوش شد.

 او را سریع به بیمارستان بردند و در بیمارستان وقتی مریم٬ رامین و

 آزیتا را بالای تختش دید

 

همه چیز به یادش آمد و دوباره از شدت هیجان بی هوش شدبعد از دو ساعت که به هوش آمد

 

به پرستار ها گفت که بگویند محمد وارد اتاق شود .

 محمد وارد اتاق شد فاطمه گفت«محمد ٬همه چیز یادم اومد.من رزیتا هستم.»

 محمد که خیلی گیج شده بود گفت«این حرفا چیه می زنی؟تو دختر 

حسین قره داغی هستی»

و با خنده ادامه داد« انگار حرفای مریم خانوم خیلی روي تو اثر گذاشته»

 «بخدا راست میگم من بعد از دیدن اون قاب عکس و آزیتا همه چیز

 یادم اومد.»

«ولی رزیتا رو حدود  سیزده سال پیش به خاک سپردن»

 «من اون سال هشت سالم بود ما رفته بودیم شمال من وارد آب شدم ولی هر چی منتظر

 

زیتا شدم نیومد من هم کمی از ساحل دور شدم و وقتی چشمم روباز کردم دیدم تو بیمارستان

هستم و باباحسین و مامان ربابه بالای سرم هستن و بقیه داستان رو

که خودت می دونی»محمد شک کرده بود 

و از طرفی هم نمی توانست حرف های او را باور کند چون او بعد از

  شنیدن داستان رزیتا این حرف ها را می زد. 

 او برای این که مطمئن شود به خانه ی حسین آقا پدر فاطمه زنگ زد و ماجرا را برای او گفت

 حسین آقا بعد از شنیدن حرف های محمد گفت

 

«خدا رو شکر که بالاخره حافظش برگشت وگرنه ما نمی دونستیم چطوری باید بهش بگیم»

محمد بعد از حرف زدن با حسین آقا از او خواست که با همسرش به تهران بیاید.

بعد از آن که فاطمه حالش بهتر شد از محمد خواست که ماجرا را کم کم

 

طوری که مریم ورامین شوکه نشوند برای آنها تعریف کند.

 

محمد به بهانه ی بی حالی آقای شهبازی او را برای گرفتن آزمایش 

 خون به آزمایشگاه برد.

 چند روز بعد ،بعد از تطبیق DNAاو با فاطمه دکتر ها اعلام کردند که رامين و فاطمه پدر و فرزند هستند.

همزمان با رسیدن حسین آقا و ربابه به تهران محمد آنها را به خانه ی آقای شهبازی برد

 و بعد از کلی مقدمه چینی بالاخره به آنها گفت که فاطمه همان رزیتا است.

 

مریم و رامین تا چند دقیقه شوکه بودند و نمی توانستند باور کنند ولی بعد از نشان دادن

  آزمایشDNAآنها مطمئن شدند و دیگر هیچکس در آن مجلس نمی توانست

 جلوی گریستن خود را بگیرد.بعد از آن که حال همه بهتر شد حسین آقا گفت

 

«ما به همتون بخصوص فاطمه خیلی مدیون هستیم .

 شرمنده ام که این راز رو تا حالا مسکوت نگه داشتم ولی چاره ای نبود

 چون او حافظه اشرا از دست داده بود و من هم هرکاری کردم نتوانستم

 شما را پیدا کنم پس بهتر دیدیم

 که تا وقتی که حافظه اش برنگشته  چیزی بهش نگیم .

 دخترم شرمندم منو ببخش»-«بابا این چه حرفیه که میزنی من شما رو به اندازه پدر واقعیم 

 دوست دارم »آقای شهبازی گفت

 خدا رو شکر که همه چیز به خیر گذشت ولی شما گفتید دنبال ما گشتید 

 ولی ما رو پیدا نکردید؟«بذارید از اول براتون بگم.

عید سال هفتاد بود من و همسرم اولین سالی بود که به چالوس

 می آمدیم .وقتی به دریا رسیدیم همسرم زیر انداز را پهن کرد وسایلمونو 

گذاشتیم و نشستیم.

 بعد از یک ساعت به دریا رفتم تا شنا کنم .

 زياد از ساحل دور نشده بودم که دیدم یه دختر بچه داخل آب افتاده.

 سریع او را از آب گرفتم و روسری اش را که دور گردنش پیچیده بود را باز کردم

 پیش همسرم آوردم که یکبار دیدم از سرش خون می آید ما سریع او 

 

را به بیمارستان بردیم و يك هفته بعد از عمل که به هوش آمد دکتر هابه ما گفتند دختر شما

 حافظه اش را از دست داده .

من بعد از شنیدن این خبر سریع به ساحل  آمدم تا شاید پدر و مادراو را پیدا کنم

 

به حراست هم اطلاع دادم .آنها گفتند که یک خانواده دخترشان را گم کرده اند

 

 ولی بعد از این که آن خانواده فاطمه را دیدند گفتند دختر ما نیست»

مریم در حالی که اشک می  ریخت گفت«پس اون دختری که ما شناسایی

 کردیم  دختر اونا بوده»

حسین آقا ادامه داد«من و ربابه هم که سالها بود بچه دار نمی شدیم نذر

کرده بودیم که اگر 

بچه دار شویم اگر دختر بود نامش را فاطمه بگذاریم ».

 

مريم گفت«ما خيلي بايد خدا را شكر كنيم كه همه ي اين اتفاقات دست به دست هم دادن

 

تا رزيتا حافظشو بدست بياره چون من و رامين همه ي عكس ها و فيلم هاي

 رزيتا را از بين برده بوديم و فقط آن قاب عكس را نگه داشتیم».