قسمت اول داستان (راز سرنوشت)
آرمان سریع به خانه آمد و با خوشحالی به طرف آشپز خانه دوید .
آن روز تنها روزجمعه ای بود که مهری خانم همسرکربلایی حسین باغبانشان به خاطر
کمر درد برای نظا فت به خانه آنها نیامده بود .
در حالی که به شدت نفس نفس می زد با صدای بریده گفت:
«مامان .... مامان بلاخره قبول شدم » -«چی ؟راست میگی آرمان؟ وای خدا رو شکر نمی دونی چقدر دلم می خواست تو رو
تو لباس سفید دکترا ببینم .
ببینم حالا تو کدوم شهر قبول شدی؟ ببین اگه خیلی دور تر از تهران باشه نمی ذارم بری» -« نترس مامان اتفاقا من تهران قبول شدم » -«حالا بگو ببینم آرمان پزشکی قبول شدی؟ آخه قبول شدن همچین رشته ای اون قدر ها
هم آسون نیست. بذار یه زنگ به خا لت بزنم و بگم که ایقدر پز ملینا که مامایی قبول
شده رو نده .پسر من هم پزشکی قبول شده»
انگار آخرین جمله مادرش مثل سیلی محکمی بود که او را از جا کند؛
آرمان سریع به خودش آمد و گفت:« بنده خدا رو چکار داری؟ خب بذار پز بده مگه
چی از من و شما کم می شه؟حالا چرا می خوای به همه بگی من چی قبول شدم؟ »
آرمان ناگهان عصبانی شد و با لحنی کمی تند تر ادامه داد
« بچه های مردم تو ده و روستا هزار تا رشته های خوب قبول میشن هیچ کس هیچی
نمی فهمه حالا من با این همه معلم خصوصی یه رشته قبول شدم همه عالم باید بفهمن؟
بابا ول کن مادر من».
مادر ناراحت شد وارمان در حالی که به سمت اتاق خوابش می رفت با لحنی آرام گفت
« هر کاری می خوای بکن به هر کی میخوای بگو ؛به هر کی نمی خوای نگو اصلا
به من چه» و وارد اتاقش شد و در را محکم بست به طوری که تمام حال به لرزه افتاد.
گیتی مادر آرمان بعد از سقط شدن سه بچه اش دچار افسردگی شده بود و با هر بگو
مگوی ساده ای ناراحت می شد. بعد از نیم ساعت آرمان به اتاق مادرش رفت تا بابت
بلند کردن صدایش از او عذر خواهی کند ولی مادرش به خاطر خوردن قرص های
آرام بخش خواب بود.
آرمان از دفتر چه اش یک برگه کند و روی آن با خط نستعلیق نوشت
« مامان از این که صبح باهات این طوری حرف زدم متاسفم ببخشید کنترلم را از
دست دادم.».
او به پارکینگ رفت و ماکسیمایی را که پدرش برای جشن تولد نوزده سالگی اش خریده بود برای اولین بار سوار شد .
او با خودش عهد کرده بود تا دردانشگاه قبول نشود سوار آن نخواهد شد.
او شماره دوستش مهدی را گرفت، ضمن سلام و احوالپرسی گفت:
«مهدی جان، حتما باید ببینمت
چون یه کارفوری باهات دارم هر جا هستی بگو بیام دنبالت»
-«مگه ماشین مامانت درست شد؟»
-«نه ماشین خودمه » -«پس دانشگاه قبول شدی آره ؟» -«حالا میام دنبالت بهت میگم بگو کجایی؟»مهدی که نمی خواست کلاس کشتی اش
را از دست بدهد گفت:«من ساعت نه شب میام خونتون باشه؟»
آرمان گفت :«نه نمی شه الان» ناگهان صدای مربی مهدی از پشت موبایل به گوش
آرمان رسید که می گفت :« مهدی صالحی استراحت تموم شد بیا توی سالن»
آرمان گفت :«همین الان میام باشگاه از مربیت اجازه بگیر»
تا مهدی خواست چیزی بگوید آرمان تلفن را قطع کرد.
بعد از یک ربع آرمان با ماشین سفیدش روبه روی باشگاهی که مهدی در آن بود
ایستاد و به موبایلش زنگ زد و گفت:« زود بیا بیرون من جلوی باشگاهم »
مهدی چون که می دانست مربییش اجازه نمی دهد که کلاس را ترک کند مجبور شد
خودش را به مریضی و دل درد بزند و با کمری خمیده که مثلا از درد نای
ایستادن ندارد از پله های باشگاه بالا برود.
او آنجا را ترک کرد و سوارماشین آرمان شد.
آرمان با ماشین به سمت دربند رفت و ماشین را پارک کرد و گفت
« مهدی پیاده شو یه چایی بخوریم»
مهدی که از رفتار آرمان بسیار تعجب کرده بود و تا آن موقع هیچ نگفته بود گفت:
« آرمان مشکلی داری؟ چیزی شده که این وقت ظهر اومدی دربند؟»
-«پیاده شو می فهمی».هر دو روی تخت ها نشستند و آرمان 3 لیوان جایی سفارش داد.
مهدی گفت:« ما که دو نفریم چرا سه تا چایی؟»
-«من دو تا می خورم»
-«خب شروع کن»
-«چی رو شروع کنم؟» -«همون چیزی رو که به خاطرش منو از کلاس کشیدی بیرون ، خب بگو»
آرمان که موضوع را فراموش کرده بود دوباره به یاد آورد و سرش را روی شانه های مهدی گذاشت
و باصدایی ناراحت و لحنی غمگین گفت:« مهدی بد بخت شدم ،بی چاره شدم .یادته سال دوم دبیرستان که
تعیین رشته می کردیم من رفتم رشته تجربی تو رفتی ریاضی فیزیک؟»
-«خب آره مگه چی شده؟» -« می دونی چرا من رفتم رشته تجربی؟
چون به رشته ژنتیک علاقه داشتم .
امروز هم که با بچه ها رفتیم نتایج رو چک کنیم دیدم که مهندسی ژنتیک دانشگاه تهران قبول شدم». -«آرمان تو دیوانه شدی خب این که خیلی خوبه رشته ای که دوست داشتی ،تو شهر خودت ،تو بهترین
دانشگاه قبول شدی حالا ناراحتی؟»
-«آخه تو نمی دونی موضوع چیه من اصلا به مامان و بابام نگفتم که چه رشته ای رو انتخاب کردم
الان هم فکر می کنن که من پزشکی قبول شدم ،امروز هم به خاطر همین موضوع بامامانم دعوام شد.»
-«اصلا به مامان و بابات بگو اگه پزشکی هم می زدم قبول نمی شدم.
اصلا بگو ببینم رتبت چند شد؟»
-«رتبه ی کشوریم شده بود چهارصدو شصت و دو» مهدی خنده ای کرد و گفت: -«شوخی نکن حالا می گی چکار کنم؟»
- «به نظر من که بهتره رتبه ی واقعی تو بهشون نگی چون اگه بفهمن خیلی دلخورمی شن،
بهتره که بری با فتوشاپ یک جوری رتبتو درست کنی که اگه پزشکی بزنی رتبه نیاری»
-« یعنی نمی فهمن ؟»
-«امتحانش ضرر نداره»
-«پس بلند شو بریم که دیره» در همین موقع برایشان چایی آوردند ولی آرمان عذر خواهی کرد و پول چایی
را حساب کرد و هردو با هم سریع به خانه ی اشکان دوست مشترک شان رفتند .
آرمان همه چیز را برای او توضیح داد و موضوع فتوشاپ را هم به او گفت.
بعد از سه چهار ساعت کار بلا خره اشکان موفق شد که یک برگه شبیه به کارنامه کنکورآرمان درست کند
که مادر و پدرش موضوع را نفهمند.
آن شب آرمان ساعت یازده شب به خانه رسید به محض این که وارد خانه شد پدرش اورا محکم بغل کرد و گفت:
« بهت تبریک می گم پسرم من مطمئن بودم که باعث سر افرازی من می شی تو الان دیگه پزشک جامعه هستی»
ناگهان آرمان حرف پدرش را قطع کرد و گفت:« ولی بابا من پزشکی قبول نشدم ،مهندسی ژنتیک قبول شدم»
پدرش با شنیدن این حرف شوکه شد ،رفت روی صندلی کنار همسرش نشست و گفت:
«چی ؟چی داری می گی مگه تو نمی خواستی پزشکی قبول بشی پس چی شد؟»
-«آخه بابا من رتبه ام اونقدر نبود که بتونم پزشکی قبول شم ،اگه باور نمی کنی کارنامه ام رو بهت نشون بدم»
مادرش گفت:« نشون بده ببینم » بدن آرمان مثل یک قطعه یخ سرد شد و به طرف اتاقش رفت و کارنامه جعلی
را برداشت و به سمت حال حرکت کرد و آن را دست مادرش داد.
مادرش کارنامه را دید و گفت:«اگه این همه معلم خصوصی نداشتی چکار می کردی؟ »
بحث و گفتگوی آنها تا ساعت سه نیمه شب ادامه داشت و بلاخره پدر و مادر آرمان
قبول کردند که او در این رشته ادامه تحصیل دهد.
بعد از چند ماه، روز اول که آرمان وارد دانشگاه شد آنقدر خوشحال بود که انگار دنیا را به او داده بودند.
بعد از یک ساعت همه ی دانشجویان وارد کلاس شدند و استادشان نام تک تکشان را می پرسید و وارد لیست کرد
که یک دفعه دختری در رابازکرد و وارد کلاس شد
و از همه عذر خواهی کرد و پیش استاد رفت چیزی به او گفت و رفت روی یکی از صندلی ها نشست.
آرمان سرش را برگرداند و به آن دختر نگاه کرد ،از چیزی که دید تعجب کرد.
آن دختر، بهاره دختر کربلایی حسین باغبانشان بود.
بعد از کلاس آرمان بهاره را صدا کرد و به او گفت :« خانم نیکو منش شما هم رشته ژنتیک قبول شدید؟»
-«بله ،البته به سختی» -«چرا به سختی ؟» -«چون با توجه به رتبه ام پدر و مادرم نمی ذاشتن که این رشته رو انتخاب کنم ولی بلاخره موفق شدم که
راضیشون کنم»
«مگه رتبه ی شما چند بوده؟»
-«رتبه ی من چهارصد و شصت و نه شد»
«من دارم میرم خونه اگه می خواهید شمارا هم برسونم» - «مزاحم شما نمی شم ممنون »
خدا حافظی کرد و رفت.
روزها به همین ترتیب می گذشت وآرمان هرروزبیشتر متوجه شباهت های میان خودش و بهاره می شد
و هر روز علاقه اش نسبت به او بیشترو بیشترمی شد ، تا این که یک روز در دانشگاه علنا به او پیشنهاد ازدواج داد.
بهاره از این حرف خیلی شوکه شد او اول فکر کرد که شوخی می کند ولی وقتی فهمید که منظورش جدی است گفت:
«آقا آرمان ما به درد هم نمی خوریم »
و سوار تاکسی شد و رفت.
در راه برگشت بغض گلویش را می فشارد و اشک هایش قطره قطره از چشمانش می چکید
و دستانش را خیس می کرد چون او هم نسبت به آرمان علاقه پیدا کرده بود ولی با توجه به تفاوت طبقاتی
که داشتند این ازدواج میسر نبود.
بهاره یک هفته از دانشگاه مرخصی گرفت تا چند روز آرمان را نبیند و این علاقه را فراموش کند ولی نتوانست.
درآن یک هفته به آرمان خیلی سخت گذشت زیرا او مدام فکر می کرد پای کس دیگری در میان است.
بعد از یک هفته که بهاره به کلاس آمد متوجه آشفتگی حال آرمان شد. بعد از کلاس آرمان پیش بهاره آمد و گفت :
« من از پیشنهادی که به شما دادم عذر می خواهم چون ما از هم شناخت کافی نداریم شاید اگر کمی دیرتر این
پیشنهاد رو می دادم شما قبول می کردید» -«موضوع اصلا شناخت نیست چون من از شما و خانواده شما شناخت کامل دارم ،موضوع فقط تفاوت طبقاتی
ما دو خانواده است»
آرمان از این که فهمید پای کس دیگری در میان نیست خیلی خوشهال شد ،ولی ازطرفی حرف بهاره کاملا
درست بود واین ازدواج ممکن نبود.
چند ماه از این ماجرا گذشت ولی نه بهاره و نه آرمان دیگر صحبتی از ازدواج نمی کردند.
یک روز در خانه ، وقتی آرمان متوجه شد که قرار است برای بهاره خواستگار بیاید خیلی ناراحت شدو فردای
آن روز قبل از کلاس به بهاره گفت:«من با مامان و بابام چند روز دیگه میام خواستگاری لطفا به خواستگارتون
جواب رد بدین » -« آقا آرمان شما که می دونی نه خانواده من رضایت میدن و نه خانواده شما »
-«امتحانش که ضرر نداره شما پس فردا منتظر ما باشید.»
بعد از این که آرمان به خانه رفت تا شب کلی فکر کرد که چگونه موضوع را به پدر و مادرش بگویید .
ساعت نه شب که پدرش از شرکتش آمد آرمان با کلی مقدمه چینی به آنها فهماند که می خواهد ازدواج کند.
پدر و مادرش از شنیدن این موضوع خیلی خوشحال شدند
پدرش گفت :«پسرم تو هرکی رو که انتخاب کنی ما همین فردا برات می ریم خواستگاریش».
آرمان گفت:«من بهاره دختر کربلایی حسین رو می خوام»
تا صحبت آرمان تمام شد پدرش بعد از شنیدن این حرف فریادی سر آرمان زد که تا به آن روز نزده بود
ادامه درقسمت دوم....
قاب عکس